Het feit dat onze stamcelarts in mei al aangaf dat de volgende controle pas over een half jaar zou zijn en dat dit de laatste afspraak zou zijn, gaf het eigenlijk al weg. Artsen doen nooit beloften die ze niet waar kunnen maken, maar toch was het spannend...
Famke heeft een paar weken geleden haar laatste babyprikje, de BMR-vaccinatie gehad. Daar was ze flink ziek van geweest en ze had de laatste dagen ook weer een koortslip. Als geen ander weten we nu dat ziek zijn of ander lichamelijk gedoe van grote invloed kan zijn op de bloedaanmaak... Dus zou het lichaam dit nu wel aankunnen? Zal de bloedaanmaak wel echt voldoende zijn?
De meiden hadden op de grote dag vrij van school en ook opa en oma kwamen naar het ziekenhuis. Normaliter gaat het bloedprikken steeds via een vingerprik, want Famke heeft echt een weerstand tegen gewoon prikken gekregen. Helaas moest er deze keer flink wat bloed worden afgenomen en moest dit via de arm. Dat was even een domper. Famke bij mij op schoot en na wat voelen van bloedvaatjes en wisselen van arm, werd het de rechterarm. Het prikken ging gelukkig in één keer goed! Met Famke ging het wat minder. Ze was ondertussen lijkbleek geworden en gaf aan zich niet zo lekker te voelen. Ze mocht nog een armbandje uitzoeken, draaide zich om en zakte zo in elkaar. Gelukkig kwam ze snel weer bij, maar toch wel schrikken zeg. Die kon er ook nog wel bij op het lijstje wat we hebben meegemaakt.
Na even wachten kwam de stamcelarts ons al ophalen. Het paste allemaal net in de spreekkamer. Naast ons zessen, waren de stamcelarts, de verpleegkundig specialist, 3 pedagogisch medewerkers en de fysiotherapeut speciaal voor dit moment gekomen. Geweldig hoe ze hier echt de tijd voor nemen. Het was een waar feestje. Als klap op de vuurpijl kregen we een prachtige brief van de donor. Wij hadden in december hem een tekening/kaart gestuurd en nu had hij ook teruggeschreven. Een perfecte timing zo bij de laatste controle. Daarna kreeg Famke de bloemenkraal aangereikt en mocht ze de bel luiden. Wat een geweldig fijn en emotioneel moment.
Daarna hebben de meiden nog even in het PMC gespeeld. Ben ik alle kamertjes op de 3e verdieping langsgelopen waar Famke heeft gelegen en zijn we samen vertrokken. We hebben een heerlijke lunch in het pannenkoekenhuis 'Hans en Grietje' gehad, waar we als enige aan een bewegende tafel mochten zitten en Famke een vuurwerkfontein op haar pannenkoek kreeg. Het was gewoon top! Eenmaal thuis hadden we nog een heerlijke zelfgemaakte bloemenkraaltaart als toetje. Wat was het een emotionele, maar oh zo geweldige dag.
Over een jaar mag ze terugkomen op de 'Laterpoli', waar ze haar verdere leven zal worden gevolgd. Er wordt enkel diagnostiek gedaan als daar aanleiding toe is, dus dat betekent niet meer standaard bloedprikken. Dat vind ik nogal spannend, maar ook dat zal een proces van loslaten en vertrouwen zijn.
Na bijna 2,5 jaar; ruim 29 maanden; 127 weken; 894 dagen, na diagnose is Famke weer beter verklaard! Wat is het een bizarre en onwerkelijke tijd geweest. Als ik er aan terugdenk is het soms een hele zware en onrealistische film waarin wij ongewenst hebben meegespeeld. Nog steeds is het niet altijd makkelijk. Zo heb ik net weer een fase van verwerking achter de rug. Dit zal ik altijd bij mij meedragen en zal met vlagen moeilijk blijven. Het heeft me wel doen beseffen wat er echt toe doet in het leven. Dat is op de eerste plek je gezondheid, maar ook het genieten van de kleine mooie momenten in het leven die je zo vaak voor lief neemt. Op een mooie toekomst!